Το αποκορύφωμα ενός ανυπότακτου ταλέντου

Ήταν 12 Μαΐου 2013. Η πίστα της Καταλονίας έβραζε, όχι μόνο από τον ήλιο και την άσφαλτο, αλλά και από τις προσδοκίες χιλιάδων Ισπανών που είχαν κατακλύσει τις κερκίδες για να δουν τον ήρωά τους να θριαμβεύει στο σπίτι του. Και πράγματι, ο Φερνάντο Αλόνσο, με τη Ferrari στα καλύτερά της εκείνη την ημέρα, προσέφερε μία παράσταση γεμάτη πάθος, ακρίβεια και στρατηγική ευφυΐα.

Τώρα, δώδεκα χρόνια αργότερα, δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε ποιος θα μπορούσε τότε να φανταστεί πως αυτή θα ήταν η τελευταία – ή, αν θέλουμε να ελπίζουμε, η πιο πρόσφατη – νίκη του Αλόνσο στη Φόρμουλα 1; Ποιος θα προέβλεπε ότι λίγες μόλις εβδομάδες μετά από εκείνο το απόγευμα δόξας, ο δις παγκόσμιος πρωταθλητής θα έμπαινε σε ένα είδος «παγίδευσης» στο σπορ, σαν να βρισκόταν σε ένα σύνδρομο εγκλωβισμού, όπου το ταλέντο υπήρχε, αλλά το μονοθέσιο δεν ανταποκρινόταν;

Η εικόνα που έμεινε

Όταν μνημονεύουμε εκείνη τη μέρα στη Βαρκελώνη, μία εικόνα ξεχωρίζει και αυτή είναι με τον Αλόνσο να στέκεται νικητής πάνω στο μονοθέσιό του στο parc fermé, με τα δυο του χέρια ψηλά, το ένα σφιγμένο σε γροθιά, το άλλο να κρατά τη σημαία της Ισπανίας που είχε μαζέψει στον γύρο επιστροφής.

Το μπλε και κίτρινο κράνος του, το γυαλιστερό του visor κατεβασμένο, πάντα πιο δραματικό στη λάμψη της νίκης. Οι κατακόκκινες φόρμες του. Ο ήλιος να λάμπει πάνω του, δημιουργώντας αντίθεση με τα γκρι σύννεφα στο βάθος. Η εικόνα αυτή δεν ήταν απλώς δυνατή, ήταν απόλυτα σωστή. Έμοιαζε με πεπρωμένο.

Και όμως, ακόμα και σήμερα, παραμένει ακατανόητο πώς αυτή η σύμπραξη δύο φυσικών δυνάμεων – Αλόνσο και Ferrari – που διήρκεσε πέντε χρόνια, δεν οδήγησε ποτέ σε τίτλο.

Το πέρασμα της αποφασιστικότητας

Η άλλη μεγάλη στιγμή εκείνης της ημέρας ήταν η αρχή, εκείνη η προσπέραση. Αν παρακολουθήσει κανείς προσεκτικά τις onboard λήψεις του Αλόνσο, θα καταλάβει γρήγορα πόσο μεγάλη σημασία έδινε πάντα στο να μένει μακριά από τον ταραγμένο αέρα των προπορευόμενων. Στον αγώνα του 2013, με εκκίνηση από την πέμπτη θέση, τοποθετήθηκε έξυπνα στην εξωτερική στην προσέγγιση της πρώτης στροφής. Ήδη σκεφτόταν πού θα ήθελε να είναι μερικές στροφές αργότερα.

Εκείνη τη στιγμή δίστασε ελαφρώς, πριν στρίψει πίσω από τη Lotus του Κίμι Ράικονεν, για να βρεθεί στην εσωτερική.

«Η εκκίνηση ήταν πολύ καλή, αλλά μετά ήταν πολύ στενά και δεν υπήρχε χώρος για να κινηθούμε καθόλου. Οπότε περίμενα για μία καλύτερη ευκαιρία. Ήρθε αμέσως μετά τη Στροφή 1», εξήγησε αργότερα ο Ισπανός.

Καθώς οι τέσσερις πρώτοι μπήκαν στη Στροφή 2 ακολουθώντας τη συνηθισμένη αγωνιστική γραμμή, ο Αλόνσο, τοποθετώντας το μονοθέσιό του εκεί που δεν πήγαν οι άλλοι, μπήκε πιο απότομα στη στροφή, βγήκε πιο ευθεία – και το μπροστινό του φτερό βρέθηκε στο καθαρό ρεύμα.

Ήταν έτοιμος!

«Είδα τον Κίμι και τον Λιούις να βγαίνουν λίγο εκτός στη Στροφή 1, οπότε άλλαξα τροχιά και είχα καθαρή έξοδο από τη Στροφή 2».

Ο Ράικονεν δεν είχε καμία ελπίδα να τον κρατήσει πίσω. Ο Χάμιλτον είχε ακόμα ένα μικρό προβάδισμα, μέχρι που η αεροδυναμική άρχισε να κάνει τη δουλειά της.

Με τον Χάμιλτον κολλημένο στην εσωτερική της μακριάς δεξιάς Στροφής 3, μέσα στα απόνερα των Νίκο Ρόσμπεργκ και Σεμπάστιαν Φέτελ, ο Αλόνσο βρήκε ανοιχτό χώρο, πλησίασε, τον έφτασε, και στη συνέχεια βρέθηκε δίπλα του – παλεύοντας με το τιμόνι, με τον δεξιό του αντίχειρα να πιέζει με δύναμη το κουμπί του KERS – και τελικά τον πέρασε για να βρεθεί στην τρίτη θέση.

«Πέρασα τον Κίμι και σκέφτηκα, ‘Γιατί όχι και τον Χάμιλτον;’ Είχα λίγο KERS που το είχα κρατήσει από την εκκίνηση για τη Στροφή 3, οπότε το χρησιμοποίησα για να τον περάσω».

Ήταν μία από εκείνες τις στιγμές που η Φόρμουλα 1 μετατρέπεται από επιστήμη σε τέχνη. Η εγρήγορση του Αλόνσο, σε συνδυασμό με το θάρρος του, άνοιξαν τον δρόμο ώστε οι νόμοι της φυσικής να κάνουν την υπόλοιπη δουλειά.

«Νομίζω ότι ξέραμε ότι για να κερδίσουμε τον αγώνα έπρεπε να περάσουμε αμέσως τους αντιπάλους μας».

Στρατηγική μαεστρία

Ο αγώνας του 2013 πραγματοποιήθηκε σε μία εποχή όπου τα ελαστικά της Pirelli καθόριζαν τα πάντα. Η φθορά τους ήταν ακραία και οι περισσότεροι οδηγοί έκαναν πολλαπλά pit-stops.

Ο Αλόνσο και η Ferrari είχαν σχεδιάσει μία στρατηγική με τέσσερις στάσεις, που, όσο παράτολμη κι αν ακούγεται σήμερα, τότε αποδείχθηκε ιδιοφυής. Αντίθετα, οι Mercedes του Ρόσμπεργκ και του Χάμιλτον, αν και γρήγορες στις κατατακτήριες, «έλιωσαν» τα ελαστικά τους κάτω από τη ζέστη των 40°C της ασφάλτου και κατέληξαν στην έκτη και δωδέκατη θέση αντίστοιχα.

Ο Φέτελ, από την πλευρά του, έπεσε πίσω μετά το πρώτο undercut του Αλόνσο και τερμάτισε τέταρτος, μακριά από τη μάχη της κορυφής.

Μόνο ο Ράικονεν παρέμενε πραγματική απειλή.

Η Lotus είχε καλή φήμη στη διαχείριση ελαστικών και ο Φινλανδός κατάφερε να ολοκληρώσει τους 66 γύρους με μόλις τρεις στάσεις. Όμως σε εκείνη την πίστα, εκείνη τη μέρα, μπροστά στον λαό του, ο Αλόνσο ήταν ασταμάτητος. Ο Ράικονεν τερμάτισε δεύτερος, εννέα δευτερόλεπτα πίσω του.

Ένας ήρωας στο απόγειο

Με το σήμα της Ferrari στο στήθος και τη σημαία της Ισπανίας στο χέρι, ο Αλόνσο εκείνη την ημέρα δεν ήταν απλώς ένας οδηγός. Ήταν ο αρχηγός της «σκουντερία», ο ήρωας ενός έθνους! Κι όμως, ανάμεσα στη χαρά των πανηγυρισμών, μία δήλωσή του αποκτά σχεδόν ειρωνικό χαρακτήρα σήμερα, με δεδομένο το πώς εξελίχθηκε η καριέρα του: «Είμαι τόσο χαρούμενος για την ομάδα, για τους φιλάθλους, και ελπίζω αυτό το αποτέλεσμα να μην είναι μεμονωμένο».

Εκείνη ήταν η τελευταία του νίκη. Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Ο Αλόνσο έφυγε από τη Ferrari, βίωσε μια δύσκολη δεύτερη θητεία στη McLaren, έφυγε από τη Φόρμουλα 1, επέστρεψε και πλέον στα 43 του συνεχίζει να παλεύει – και να εντυπωσιάζει – με την Aston Martin.

Αν τελικά αυτή ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου, τότε δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος για να υποκλιθεί στο άθλημα από μία τέτοια μέρα, μπροστά στον λαό του, φορώντας κόκκινα και χαμογελώντας με την περηφάνια ενός ήρωα που έγραψε Ιστορία.

Ανακαλύψτε περισσότερα από την bet365

Τελευταία στοιχήματα και αποδόσεις