Το τελευταίο Wimbledon καριέρας του σπουδαίου Ράφαελ Ναδάλ!

Καθώς πλησιάζει το Wimbledon του 2025, το πρώτο μετά την απόσυρση του Ράφαελ Ναδάλ από την ενεργό δράση, η ματιά των φίλων του τένις επιστρέφει νοσταλγικά σε σημαντικούς σταθμούς της καριέρας του. Ανάμεσά τους και η κατάκτηση του τίτλου στο Wimbledon το 2010. Ένας τελικός που δεν έμεινε αξέχαστος για την ποιότητά του μέσα στο court, αλλά σηματοδότησε ένα ακόμη μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του σπουδαίου Ισπανού.

Εκείνη η αναμέτρηση κόντρα στον Τσέχο Τόμας Μπέρντιχ αποτέλεσε τη λιγότερο θεαματική, ίσως, τελική πράξη της διοργάνωσης από το 2005, όταν ο Ρότζερ Φέντερερ είχε νικήσει χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία τον Άντι Ρόντικ. Παρ’ όλα αυτά, η νίκη του Ναδάλ με 3-0 σετ με 6-3, 7-5, 6-4 του χάρισε το όγδοο grand slam της καριέρας του και δεύτερο μέσα στο 2010 – χρονιά που προμήνυε τη μακρά του κυριαρχία.

Ο Ναδάλ επιστρέφει στον θρόνο

Ο τελικός εκείνος στο Centre Court του All England Club δεν πρόσφερε συγκινήσεις. Κράτησε μόλις δύο ώρες και δεκατρία λεπτά. Ο Ισπανός επέστρεψε στην κορυφή του Wimbledon, αφού είχε αναγκαστεί να απουσιάσει το 2009 λόγω τραυματισμού, και το έκανε με κυνισμό και απόλυτη αποτελεσματικότητα.

Σε αντίθεση με το θρυλικό έπος του 2008 κόντρα στον Φέντερερ, αυτός ο τελικός δεν είχε ένταση, αγωνία ή συγκλονιστικές εναλλαγές. Ήταν μία πιο… ήσυχη εκτέλεση. Ούτε μία φορά στο ματς δεν επιχειρήθηκε σερβίς-βολέ, γεγονός που συνέβη για πρώτη φορά σε τελικό του Wimbledon από το 2002. Η άνοδος του αμυντικού στιλ και η εξαφάνιση των κλασικών «volleyers» υπέγραψαν την αλλαγή εποχής στο γρασίδι – μία εποχή πιο αργών επιφανειών, βαριών μπαλών και λιγότερης τόλμης.

Η αυγή και το απότομο τέλος του Μπέρντιχ

Ο 24χρονος τότε Τσέχος Τόμας Μπέρντιχ έκανε εντυπωσιακή πορεία προς τον τελικό. Απέκλεισε τον Νόβακ Τζόκοβιτς στα ημιτελικά και είχε αφήσει εκτός τον κάτοχο του τίτλου, Φέντερερ, στον προημιτελικό, σε μία από τις πιο σπουδαίες εμφανίσεις της καριέρας του. Ωστόσο, στον τελικό φάνηκε βαρύς, κουρασμένος και κυρίως επιφυλακτικός. Οι ελάχιστοι κίνδυνοι που πήρε δεν απέδωσαν και η ατμόσφαιρα της μεγάλης σκηνής τον πλάκωσε.

Ξεκίνησε υποσχόμενα, κερδίζοντας το πρώτο του service game με love, ενώ σε εκείνο το πέμπτο game του πρώτου σετ έβγαλε ένα δείγμα της εξυπνάδας του, όταν τράβηξε τον Ναδάλ μακριά από το κέντρο με ένα αργό δεύτερο σερβίς και έκλεισε τον πόντο με απλό βολέ. Ήταν μία στιγμή που θύμιζε το στυλ των παλιών, διότι ήταν απλό, λειτουργικό, χωρίς περιττά ρίσκα.

Αλλά αυτό ήταν όλο. Στο αμέσως επόμενο service game του, ο Ναδάλ τον τιμώρησε. Πίεσε με εξαιρετικό passing shot και τον ανάγκασε σε λάθη στο δεύτερο σερβίς. Μετά από αλλεπάλληλες αστοχίες στο πρώτο σερβίς, ο Ισπανός βρήκε ευκαιρία να σπάσει το σερβίς του Τσέχου και πήρε το προβάδισμα με 4-3. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, ο Μπέρντιχ άρχισε να υποχωρεί ψυχολογικά και αγωνιστικά.

Στο ένατο game του πρώτου σετ φάνηκε να ξυπνάει, αλλά ένα κακό του χτύπημα έδωσε δύο set points στον Ναδάλ. Ο Τσέχος έκανε ακόμα ένα αβίαστο λάθος στο top spin return και το σετ έληξε στα χέρια του Ναδάλ μέσα σε κάτι παραπάνω από μισή ώρα.

Ένας τίτλος με... υπομονή

Το δεύτερο σετ ήταν λίγο πιο ανταγωνιστικό. Ο Μπέρντιχ προσπάθησε να θυμηθεί τον εαυτό του, όμως το ελαφρύ αεράκι που φυσούσε στο court έφερε περισσότερα προβλήματα στον 1,96 ύψους Τσέχο παρά στον ευλύγιστο Ισπανό. Ο Ναδάλ τον τραβούσε στα άκρα της baseline, ειδικά στην πλευρά του backhand, και ο Μπέρντιχ δεν μπορούσε να ακολουθήσει.

Οι ευκαιρίες εμφανίζονταν, αλλά δεν τις εκμεταλλεύτηκε. Ο Ναδάλ, αν και έκανε πολλά αβίαστα, παρέμενε σταθερός στα κρίσιμα σημεία. Έπαιξε το παιχνίδι της υπομονής, περιμένοντας τα λάθη του αντιπάλου του. Στο δωδέκατο game, τρία λάθη του Μπέρντιχ έδωσαν στον Ναδάλ τρία set points. Λίγο αργότερα, το 2-0 ήταν γεγονός.

Στο τρίτο σετ, η ίδια εικόνα. Ο Μπέρντιχ είχε παραδοθεί ψυχολογικά, ο Ναδάλ ήταν πλέον κυρίαρχος και όσο περνούσε η ώρα τόσο ανέβαζε την απόδοσή του. Με τελικό χτύπημα ένα εντυπωσιακό forehand cross-court και μία τούμπα στο γρασίδι προς την πλευρά της οικογένειάς του, ο «Ράφα» έκλεισε τη νίκη του και πανηγύρισε έναν ακόμη τίτλο στο All England Club.

Η ιστορική σημασία μιας «αντιθεαματικής» νίκης

Εκείνος ο τελικός μπορεί να μην ήταν θεαματικός, αλλά αποτέλεσε σημαντικό σταθμό στην εξέλιξη του Ναδάλ. Ο ίδιος είχε φλερτάρει με τον αποκλεισμό στους πρώτους γύρους, αλλά κατάφερε να βρει ρυθμό και να επικρατήσει με το δικό του στιλ, δηλαδή με σταθερότητα, πάθος και ατσάλινη ψυχολογία.

Ο τελικός του 2010 έδειξε με σαφήνεια προς τα πού πήγαινε το επαγγελματικό τένις. Οι «volleyers» του παρελθόντος είχαν εξαφανιστεί. Το επιθετικό τένις του ΜακΕνρό και του Λέιβερ είχε δώσει τη θέση του στην υπομονή και την τακτική. Όσοι αγαπούσαν την παλιά εποχή μπορεί να ένιωσαν απογοήτευση εκείνο το απόγευμα, αλλά κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί την αξία του «Ράφα».

Ο Μπέρντιχ, αν και ηττημένος, πήρε εμπειρίες και απέδειξε ότι μπορούσε να φτάσει σε τόσο υψηλό επίπεδο. Ο Ναδάλ, από την άλλη, απέδειξε ξανά ότι ξέρει να κερδίζει ακόμα και όταν δεν είναι στο απόλυτο του.

Σήμερα, το 2025, με τον Ράφα να έχει πλέον αποσυρθεί, τέτοια ματς αποκτούν νέα συναισθηματική φόρτιση. Ίσως τελικά, σε μία εποχή όπου η ποιότητα υπερίσχυε του θεάματος, το Wimbledon του 2010 να αξίζει δεύτερη ανάγνωση. Όχι για το τι έγινε στο court, αλλά για το τι συμβόλιζε, δηλαδή την εδραίωση ενός από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών.

Ανακαλύψτε περισσότερα από την bet365

Τελευταία στοιχήματα και αποδόσεις