Wimbledon 2008: Όταν το τένις άγγιξε την τελειότητα

Στις 6 Ιουλίου 2008, το άθλημα του τένις έφτασε σε μία άπιαστη κορυφή. Στο κεντρικό court του All England Club, δυο από τους σημαντικότερους αθλητές στην ιστορία του αθλήματος, ο Ρότζερ Φέντερερ και ο Ράφαελ Ναδάλ, διασταύρωσαν τις ρακέτες τους σε έναν τελικό που έμελλε να γράψει ιστορία.

Ήταν ένα ματς που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, ένα έπος που ακόμα και το 2025 συνεχίζει να προκαλεί δέος σε όσους το θυμούνται ή το ανακαλύπτουν για πρώτη φορά μέσα από τα αρχεία.

Ο αγώνας αυτός δεν ήταν απλώς μία ακόμη σύγκρουση δύο κορυφαίων. Ήταν μια αναμέτρηση-σταθμός. Για πολλούς, ο κορυφαίος τελικός στην ιστορία των Grand Slam. Ένας αγώνας που επισφράγισε τον θρύλο του Ναδάλ και ταυτόχρονα σφράγισε το τέλος της απόλυτης κυριαρχίας του Φέντερερ στο χορτάρι.

Η απόλυτη πρόκληση: Να νικήσεις τον βασιλιά στο κάστρο του

Το Wimbledon ήταν τότε συνώνυμο του Roger Federer. Ο «βασιλιάς» είχε κερδίσει πέντε διαδοχικούς τίτλους στο All England Club (2003 – 2007) και μετρούσε 65 συνεχόμενες νίκες στη χορτάρινη επιφάνεια – ένα ρεκόρ ασύλληπτο στην Open Era, που κατέρριπτε ακόμα και το ιστορικό σερί του Μπιόρν Μποργκ.

Το 2008, ο Ελβετός βρισκόταν στην κορύφωση της ωριμότητάς του. Είχε φτάσει στον τελικό χωρίς να χάσει ούτε σετ και είχε αποδείξει σε όλους ότι το γρασίδι ήταν το απόλυτο βασίλειό του. Ήταν ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος και, με το κοινό του Λονδίνου στο πλευρό του, έμοιαζε ασταμάτητος.

Τρία χρόνια χτίζοντας, μία στιγμή για να κερδίσει

Απέναντί του όμως στεκόταν ένας 22χρονος Ισπανός, ήδη κάτοχος τεσσάρων Grand Slam, που είχε πλέον ωριμάσει και ήταν αποφασισμένος να κάνει το μεγάλο βήμα. Ο Ναδάλ είχε ήδη κατακτήσει τέσσερις τίτλους στο French Open, με τελευταίο το 2008, και ερχόταν στο Wimbledon με αυτοπεποίθηση, δύναμη και κίνητρο να πετύχει το θρυλικό νταμπλ – το οποίο μέχρι τότε είχαν καταφέρει μόνο δύο θρύλοι πριν από αυτόν στην Open Era, o Ροντ Λέιβερ και ο Μπιόρν Μποργκ.

Το 2006 και το 2007 είχε βρεθεί στον τελικό του Wimbledon, αλλά ηττήθηκε και τις δύο φορές από τον Φέντερερ. Το 2008 όμως τα πάντα ήταν διαφορετικά. Οι δυο τους είχαν μοιραστεί 14 από τους 16 τελευταίους Grand Slam τίτλους, και το ματς αυτό δεν ήταν απλώς ένας τελικός, ήταν μια μάχη για το ποιος θα ηγηθεί της νέας εποχής στο παγκόσμιο τένις.

Ένας αγώνας-θρίλερ μέσα σε βροχή, σκοτάδι και δόξα

Η 6η Ιουλίου εκείνου του έτους ήταν μία άστατη μέρα στο Λονδίνο. Η βροχή καθυστέρησε την έναρξη του αγώνα και ανάγκασε τους παίκτες να μπουν στο court 35 λεπτά αργότερα από το προβλεπόμενο. Ο διαιτητής Πασκάλ Μαρία είχε μπροστά του μία από τις πιο δύσκολες αποστολές της καριέρας του.

Ο Ναδάλ μπήκε δυνατά και κέρδισε τα δύο πρώτα σετ με 6-4. Ωστόσο, ο Φέντερερ αντέδρασε στο τρίτο σετ, το οποίο οδηγήθηκε σε tie break μετά από μια διακοπή 80 λεπτών λόγω βροχής. Εκεί, με ψυχραιμία και κλάση, πήρε το σετ και αναπτέρωσε τις ελπίδες του.

Το τέταρτο σετ εξελίχθηκε σε πραγματικό θρίλερ. Ο Ναδάλ είχε δύο championship points, αλλά ο Φέντερερ τα έσβησε και, με αντεπίθεση διαρκείας, πήρε και πάλι το tie break με 10-8. Ο τελικός ήταν πλέον ένα ματς ζωής και θανάτου. Όλα θα κρίνονταν στο πέμπτο σετ.

Λίγο πριν από τις 20:30 το βράδυ, και αφού είχε προηγηθεί άλλη μία διακοπή λόγω καιρού, οι δύο πρωταγωνιστές επέστρεψαν για την τελική αναμέτρηση. Ο Ελβετός πλησίασε ξανά τη νίκη, φτάνοντας δύο πόντους μακριά από τον έκτο του τίτλο στο Wimbledon, όμως ο Ναδάλ άντεξε. Στο 15ο game έκανε το καθοριστικό μπρέικ και λίγα λεπτά αργότερα σέρβιρε – με δυσκολία – για τη νίκη, ολοκληρώνοντας έναν αγώνα που κράτησε 4 ώρες και 48 λεπτά, με σκορ 6-4, 6-4, 6-7(5), 6-7(8), 9-7.

Δηλώσεις γεμάτες συναίσθημα και σεβασμό

Ρότζερ Φέντερερ: «Ήταν τόσο σκοτεινά που δεν μπορούσα καλά-καλά να δω με ποιον έπαιζα! Προφανώς είναι πολύ δύσκολη στιγμή για μένα τώρα, έχασα το μεγαλύτερο τουρνουά του κόσμου σε χαμηλό φωτισμό. Δοκίμασα τα πάντα. Ο Ράφα είναι άξιος νικητής».

Ράφαελ Ναδάλ: «Είναι αδύνατο να εξηγήσω το πώς ακριβώς αισθάνομαι. Είναι ένα όνειρο. Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα κερδίσω αυτό το τουρνουά. Είναι δύσκολο να παίζω απέναντι στον Ρότζερ. Είναι πάντα εξαιρετικός, είτε κερδίζει είτε χάνει. Παραμένει ο κορυφαίος τενίστας του κόσμου. Έχει κερδίσει πέντε φορές εδώ και εγώ μόλις μία».

Η αρχή μιας νέας εποχής

Η νίκη του Ναδάλ δεν ήταν απλώς ένας τίτλος. Ήταν το επισφράγισμα της μετάβασης από τη μονοκρατορία του Φέντερερ σε μία εποχή που θα είχε πρωταγωνιστές και τους δύο. Λίγες εβδομάδες μετά, στις 18 Αυγούστου 2008, ο Ναδάλ ανέβηκε στο Νο.1 της παγκόσμιας κατάταξης, τερματίζοντας το εντυπωσιακό σερί των 237 διαδοχικών εβδομάδων του Φέντερερ στην κορυφή, ένα ρεκόρ που παραμένει ακατάρριπτο μέχρι σήμερα.

Ο Ισπανός έγινε τότε ο τρίτος παίκτης στην Open Era που κατέκτησε μέσα στην ίδια χρονιά το French Open και το Wimbledon. Ο Φέντερερ, ειρωνικά, θα κατάφερνε να πετύχει το ίδιο ακριβώς έναν χρόνο αργότερα, το 2009, όταν κατέκτησε για πρώτη και μοναδική φορά στην καριέρα του το γαλλικό Grand Slam και επέστρεψε στον θρόνο του στο Wimbledon.

Το ματς που άλλαξε το Wimbledon

Η μαραθώνια διάρκεια του τελικού, οι καιρικές διακοπές και το γεγονός ότι τα τελευταία games παίχτηκαν σχεδόν στο σκοτάδι επιτάχυναν μια πολυσυζητημένη απόφαση, την τοποθέτηση οροφής στο κεντρικό court του Wimbledon. Η εγκατάσταση ολοκληρώθηκε και τέθηκε σε λειτουργία την επόμενη χρονιά, το 2009, διαμορφώνοντας το σκηνικό του σύγχρονου Centre Court όπως το γνωρίζουμε σήμερα.

Δεκαεπτά χρόνια μετά: Ο απόηχος ενός αθάνατου τελικού

Καθώς πλησιάζουμε το Wimbledon του 2025, ο τελικός του 2008 συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς στην ιστορία του τένις. Με τους Φέντερερ και Ναδάλ πλέον απόμαχους, αλλά με την παρακαταθήκη τους ακέραια, εκείνη η βραδιά στο Λονδίνο θυμίζει σε όλους τι σημαίνει αληθινό μεγαλείο. Ήταν μία στιγμή στην οποία το άθλημα έδειξε το καλύτερο πρόσωπό του. Μία στιγμή που κανένας λάτρης του τένις δεν μπορεί – και δεν πρέπει – να ξεχάσει!

Ανακαλύψτε περισσότερα από την bet365

Τελευταία στοιχήματα και αποδόσεις