Όταν η Ελλάδα υπέταξε τη Γαλλία!

Ήταν βράδυ Παρασκευής, 25 Ιουνίου 2004, όταν το στάδιο «Ζοσέ Αλβαλάδε» της Λισσαβόνας πλημμύρισε από τον ηλεκτρισμό της προσμονής. Η κάτοχος του τίτλου, η Εθνική Γαλλίας, κατέβαινε στο χορτάρι για να υπερασπιστεί το στέμμα της απέναντι στην – κατά πολλούς – απλώς «συμπαθητική» ομάδα της Ελλάδας.

Ήταν το τελευταίο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα για τον Ζινεντίν Ζιντάν, το λυκόφως μίας σπουδαίας εποχής για τους «τρικολόρ». Κι όμως, απέναντί τους στεκόταν μία εθνική ομάδα που είχε ήδη καταφέρει να φτάσει πιο μακριά από κάθε λογική πρόβλεψη. Και εκείνο το βράδυ, όχι μόνο θα κοιτούσε στα μάτια τη Γαλλία, αλλά θα τη λύγιζε.

Η μέχρι τότε υπέρβαση

Η Ελλάδα είχε ήδη προκαλέσει αίσθηση με την πρόκρισή της από έναν απαιτητικό όμιλο, στον οποίο βρέθηκε μαζί με την οικοδέσποινα Πορτογαλία, την Ισπανία και τη Ρωσία. Με νίκη στην πρεμιέρα απέναντι στην Πορτογαλία (2-1), ισοπαλία με την Ισπανία (1-1) και ήττα από τη Ρωσία (2-1), είχε εξασφαλίσει την είσοδό της στους «8» για πρώτη φορά στην ιστορία της. Μπροστά της όμως στεκόταν η «γαλαζοαίματη» Γαλλία του Ζιντάν, του Ανρί, του Μακελελέ, του Τουράμ, του Λιζαραζού και του Βιεϊρά, μία ομάδα γεμάτη αστέρια πρώτης γραμμής, παγκόσμιας ακτινοβολίας.

Η ομάδα του Ζακ Σαντινί δεν ήταν μία απλή αντίπαλος. Είχε κατακτήσει το Κύπελλο Εθνών Ευρώπης του 2000 και μόλις έναν χρόνο νωρίτερα είχε σηκώσει το Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Είχε τερματίσει πρώτη στον όμιλό της, αφήνοντας πίσω της την Αγγλία, την Κροατία και την Ελβετία. Ήταν η ίδια ομάδα που, με τον Ζιντάν μπροστάρη, είχε ανατρέψει το 0-1 απέναντι στην Αγγλία μέσα σε λίγα λεπτά στις καθυστερήσεις, αποδεικνύοντας πως η εμπειρία και το ταλέντο δεν φτάνουν απλώς για να κερδίζεις, αλλά και για να λυγίζεις τον χρόνο.

Η ομάδα του Ρεχάγκελ και η μέρα που πίστεψε στον εαυτό της

Στο αντίπαλο στρατόπεδο, η παρέα του Ότο Ρεχάγκελ είχε ήδη αρχίσει να αλλάζει τη ροή της ιστορίας. Είχε καταρρίψει κάθε προσδοκία και εσωτερικά κάτι άρχιζε να αλλάζει. Όπως θυμάται ο Γιώργος Καραγκούνης: «Για όλους τους ποδοσφαιριστές που πήραμε μέρος στο τουρνουά και τελικά αναδειχθήκαμε Πρωταθλητές Ευρώπης, το παιχνίδι απέναντι στην Γαλλία του Ζινεντίν Ζιντάν θεωρήθηκε η μεγαλύτερη νίκη σε οτιδήποτε αφορά την Εθνική. Ακόμα και οι ίδιοι πιστέψαμε ότι ανεβάσαμε το επίπεδό μας και μπορούσαμε πλέον να πάρουμε το Κύπελλο. Δύο χρόνια αργότερα οι περισσότεροι από τους αντιπάλους έπαιξαν σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου».

Η Εθνική Ελλάδας είχε αντιληφθεί τη δυναμική της. Είχε πειστεί πως μπορούσε να σταθεί με αξιοπρέπεια και τόλμη απέναντι στους κορυφαίους. Και το απέδειξε σε εκείνα τα 90 λεπτά.

Το τέλειο πλάνο, η τέλεια εκτέλεση

Η ελληνική αμυντική λειτουργία εκείνου του αγώνα έχει περάσει πια στη σφαίρα του μύθου. Ο Τραϊανός Δέλλας και ο Μιχάλης Καψής στα στόπερ, οι Ζαγοράκης και Μπασινάς στον άξονα, ο Κατσουράνης, ο Φύσσας, ο Σεϊταρίδης, όλοι τους λειτούργησαν σαν καλοκουρδισμένη μηχανή. Η Γαλλία έβρισκε τοίχους παντού. Κι όταν η στιγμή ήρθε, ο Άγγελος Χαριστέας ήταν εκεί, για να γράψει ιστορία.

«Το γκολ απέναντι στη Γαλλία ήταν το σημαντικότερο εκείνου του τουρνουά. Μεγαλύτερης αξίας και από το τέρμα που πετύχαμε στον τελικό με την Πορτογαλία. Η φάση με τις σέντρες του Ζαγοράκη ήταν δουλεμένες από την προπόνηση και από τη στιγμή που είδα ότι ελευθερώθηκε, ήμουν σίγουρος ότι θα καταλήξει σε κάτι καλό», έχει δηλώσει ο Άγγελος Χαριστέας.

Στο 65ο λεπτό, ο Ζαγοράκης κάνει μία από τις πλέον εμβληματικές ενέργειες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, καθώς περνάει με ντρίμπλα τον Λιζαραζού, σηκώνει το κεφάλι και βγάζει μία υποδειγματική σέντρα. Ο Χαριστέας, σε θέση φορ, ξεμαρκάρεται και πιάνει την κεφαλιά. Η μπάλα καρφώνεται στα δίχτυα του Φαμπιάν Μπαρτέζ. 0-1. Το «Ζοσέ Αλβαλάδε» σιωπά. Η ιστορία γράφεται!

Ο ίδιος ο Ζαγοράκης έχει πει για εκείνη τη φάση: «Η ντρίμπλα με την οποία ελευθερώθηκα από τον Λιζαραζού και η σέντρα στον Άγγελο αμέσως μετά, ήταν η πιο χαρακτηριστική στιγμή για μένα σε ολόκληρο το Κύπελλο Εθνών Ευρώπης 2004. Και μόνο αν σκεφτούμε τα ονόματα που είχε η ομάδα της Γαλλίας, αυτή ήταν μία πολύ ξεχωριστή νίκη. Ξεκινάει από τον Μπασινά, τον Κατσουράνη… Ήταν μία τέλεια φάση!».

Το τελευταίο παιχνίδι του Ντέμη και το τείχος του Νικοπολίδη

Αθόρυβος, αλλά θεμελιώδης, ο Ντέμης Νικολαΐδης θυμάται χρόνια αργότερα ότι εκείνος ο προημιτελικός ήταν το τελευταίο του παιχνίδι με το εθνόσημο: «Γνώριζα πως ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι, αλλά δεν μπορούσα να το πω. Ήμουν πολύ χαρούμενος για το σημείο που είχαμε φτάσει μέχρι τότε».

Και πίσω, τελευταίος φρουρός, ο Αντώνης Νικοπολίδης. Με ηρεμία, σιγουριά και καθοδήγηση, δεν άφησε ούτε σπιθαμή αμφιβολίας ότι η Ελλάδα μπορούσε να διατηρήσει το προβάδισμα. Η πίεση των Γάλλων στα τελευταία λεπτά ήταν αναμενόμενη. Αλλά απέναντί τους δεν είχαν απλώς μια καλά οργανωμένη ομάδα, είχαν ένα σύνολο ψυχής.

Το πρώτο από τα τρία 1-0 και η αρχή του παραμυθιού

Εκείνο το 1-0 δεν ήταν απλώς σκορ. Ήταν το σύνθημα της μεγάλης πορείας. Θα ακολουθούσαν άλλα δύο, απέναντι στην Τσεχία και στην Πορτογαλία, με το ίδιο αποτέλεσμα, την ίδια αποφασιστικότητα, την ίδια θρυλική συνέπεια. Τρεις νίκες με 1-0 κοντρα σε τρεις κορυφαίες αντιπάλους. Ένα τρόπαιο.

Το γκολ του Χαριστέα απέναντι στη Γαλλία παραμένει, σύμφωνα με τον ίδιο, το «πιο σημαντικό γκολ σε εκείνο το τουρνουά». Και ήταν αυτό που έθεσε τις βάσεις για να φτάσει η Ελλάδα στην απόλυτη κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Είκοσι ένα χρόνια μετά

Το καλοκαίρι του 2004 ανήκει δικαιωματικά στα μεγάλα θαύματα του αθλητισμού. Η νίκη απέναντι στη Γαλλία, στις 25 Ιουνίου, είναι η στιγμή όπου ένα έθνος άρχισε να πιστεύει στο αδύνατο. Ήταν η βραδιά που η Εθνική Ελλάδας σταμάτησε να παίζει απλώς για τη συμμετοχή και τόλμησε να διεκδικήσει. Και να κατακτήσει!

Ανακαλύψτε περισσότερα από την bet365

Τελευταία στοιχήματα και αποδόσεις